درنگاه اول این دو واژه یکسان به نظرمیرسندولی با کمی تامل متوجه تفاوت بارز آنها میشویم.
ازدیدگاه من رهایی یک مساله عدمی است.جنبه منفی صرف است درحالی که آزادی یک مساله وجودی است.
رهایی یک وضع است وآزادی یک خصلت ویک درجه تکاملی انسانی که بارنج وکاروآگاهی ورشدکسب میشود.
فرق است میان فردی که اززندان خلاص میشود-وی رهااست هرکه میخواهدباشد حتی یک بنده یادزد یادشمن آزادی-امادرهمان حال یک انسان تکامل یافته اصیل وخودآگاه که آزاداست ممکن است به اسارت افتد وزندانی گردد.
هرکس که ازیک قید-هرچندقیدغیرانسانی ومنحط-رها میگردد نبایدسخاوتمندانه وسهل انگارانه لقب بزرگ وخدایی آزادرابرایش حرام کردوباستایش اوبه نام آزادی هم اورافریفت وهم به آزادی خیانت کرد.
ممکن است بپرسیدنفس گسستن بندی که بردستها بسته است ومنجربه رهایی گردیده مگرنه خودیک فضیلت است؟بی تردید میگویم :هرگز بایداول پرسید:
چه کسی این بندراازدست تو باز کرد؟وچرا؟اگردستهای توراگشودندتادرتوطیه ای به خون انسانی بیگناه فروبرند توستایشگررهایی دستهای خود خواهی بود؟
میبینی که بایدپرسید:چه کسی رهامیکندوچرا؟
ازرهاشدنهاسخن نگوییم تنهابه آزادی یافتن وبهتربگویم:آزادی راشناختن وانتخاب کردن وآزادشدن بیاندیشیم.همچون یک درجه تکاملی یک مرحله متعالی ازرشدانسانی.
در اوضاع فعلی مملکتمان "ایران عزیز" همه انتقاد میکنندو ابراز انزجار.
اینکه انتقادات چقدر به حق وتا چه اندازه برحق است شایددرحیطه تشخیص ما نباشد شاید هم باشد.
هدف من هم از نوشتن این پست ابراز انتقاد است.اما در حقیقت خودم هم نمیدانم که طرف نقدشده من چه کسانی میتوانندباشند:روشنفکران(که امروز هرکس به ظن خودازاین واژه برداشتی دارد)_دانشگاهیان_رسانه هاویاسیاستمداران ویاهرکس دیگری.
فکر میکنم بزرگترین معضل امروز ایران مجهول ماندن مجهول غامضی است تحت عنوان "متن مردم".چنانکه دکترشریعتی دروصیت نامه اش به نسل جوان به آن اشاره کرده است:
"نخستین رسالت ما کشف بزرگترین مجهولی است که از آن کمترین خبری نداریم و آن متن مردم است وپیش از آنکه به هرمکتبی بگرویم بایدزبانی برای حرف زدن بامردم بیاموزیم واکنون گنگیم.ماازآغازپیدایشمان زبان آنهاراازیادبرده ایم واین بیگانگی قبرستان همه آرزوهای ماوعبث کننده همه تلاشهای ماست."
پس فراموش نکنیم برای توزیع میوه ممنوعه آگاهی بایدابتداشیوه بیان آنرابیاموزیم.......